Moja droga - pamiętnik

   Rano nikt mnie nie obudził, ani Paweł, ani kot. Spałam jak zabita, dawno nie doświadczyłam tak głębokiego snu. Zrobiłam śniadanie, wzięłam leki. Czuję się ok.

   Zaczęłam się zastanawiać jak powiedzieć najbliższym, że Paweł znowu tu mieszka. Dowiedzą się prędzej czy później, nie chce też trzymać tego w tajemnicy. Problemem jest to, że jeśli stanie się to oficjalne to my też będziemy musieli zabrać się za tę relację oficjalnie. Odkopać brudy, wybaczyć, zacząć na nowo, pójść na terapię. Stoi to wszystko w zawieszeniu. Wydaje się, że jest to wygodne dla nas obojga, nie musieć się nikomu tłumaczyć, unikać niewygodnych pytań, rozmów o uczuciach, emocjach. I to nie między nami, ale między nami a innymi ludźmi. Nie było osoby która nie wplątałaby się w nasze rozstanie. Rodzina, znajomi, pozornie byliśmy idealni, zabawni, zgrani, zakochani. Problemy wychodziły za zamkniętymi drzwiami. Kiedy doszło do rozstania nikt nie wiedział o co chodzi, trzeba było wyjaśnić rzeczy o których nie mówiło się nikomu, wszyscy byli w szoku. Paskudne rozstanie, Paweł twierdzi, że bolesne. Bolesne ale nie paskudne. W dodatku nie wiem czy jestem gotowa zaczynać to wszystko tak na pełnej petardzie, nie mam zaufania. Ani do niego ani do siebie.

   Nadal ON pojawia się w moich myślach. Na terapii praktykowałam odcinanie. Ale nie mogę się go pozbyć nieważne jak wielka wichura chce go zabrać, nie rusza go nic. Nieważne jak ostrych narzędzi używam by odciąć linię naszego losu, wrzynającą się w nasze serca. Odcinam ten krwistoczerwony sznur, a i tak trzyma się choćby na najmniejszej nitce. Nie jestem w stanie go uciąć na dobre, ta lina jest nie do rozdzielenia. Z jednej strony chce go odciąć, z drugiej czuje, że robię to na siłę, bez przekonania, ze strachem, że to może błąd. "bląd" to nieodpowiednie słowo. To bardziej jak przeciwstawianie się losowi, przeznaczeniu, wrzechświatowi, Stwórcy. Nie jestem pewna co mówi moja intuicja. Nazywałam go bratnią duszą. Miłością mojego życia. Najtrudniejszą z lekcji. 

   Kot podrapał mi uda. Chciałabym pisać częściej. 

   Obudziły mnie pocałunki Pawła, rano szedł do pracy, od jakiegoś czasu znowu codziennie mnie budzi pocałunkami. Od jakiegoś czasu zaczęłam się przy tym uśmiechać. Chociaż mam koszmary w nocy to rano potrafię się uśmiechnąć kiedy zaczyna to całowanie i ostatnie przytulenie przed wyjściem. Niesamowite, jeszcze w maju nie mogłam znieść jego dotyku, czułam się zamknięta, ohydna, wystraszona, nie widziałam wyjścia. Uciekałam do salonu na kanapę, do domu rodzinnego, do pracy, do zajęć poza mieszkaniem, do osób z przeszłości, płakałam pustymi łzami. A dzisiaj uśmiechnęłam się na wpół śpiąca kiedy pocałował mnie w policzek. Czy dlatego, że oficjalnie nie jesteśmy już razem? Dlatego, że nie pojawia się "kocham Cię"? Czy to dlatego, że ON zniknął z mojego życia..?

   Dlaczego przy pytaniu o Niego na końcu zdania pojawiło się "...?" Czym sobie zasłużył na tę końcówkę? Taką zamyśloną, tajemniczą, bez prostego zakończenia. To cała nasza historia - niejednoznaczna i wiecznie bez zakończenia. W jaki sposób postawić tam kropkę. Jedną.

   Wstałam, uczę się nowego języka. Pierwsza lekcja za mną, jutro kolejna, chce się dobrze przygotować. To jedyna rzecz którą znalazłam w głowie kiedy terapeutka zapytała "A czego TY chcesz w życiu?" Co TY chcesz robić?" Czuję, że muszę się na tym skupić całą sobą, dać z siebie tyle ile mogę bo inaczej okaże się, że jednak tylko to sobie wymyśliłam, "wcale nie chcesz tego robić, nigdy Ci na tym nie zależało, tak tylko palnęłaś żeby nie wyjść na kompletnie pustą w środku. Dosłownie udajesz kogoś innego przed terapeutką, ona jest po to żeby Ci pomóc, przecież musisz być z nią szczera,cojestzTobąnietak.......". Znowu narzucam sobie presję, znowu się krytykuję, oceniam. Wewnętrzny głos nie rozróżnia już zdań, wiem tylko, że krytykuje, tępi zmysły. To wystarczy żeby się wyłączyć na następną godzinę, dwie.

   Wypiłam kawę, dużo cukru, bez mleka. Słucham poprzedniej lekcji języka, piszę ten post. Jakoś dużo tu słów. W mojej głowie to jest sekunda. Pisanie chyba pomaga. Spróbuje pisać częściej.